مخلوق خدا بالایت می برد تا به همان ارتفاعی که به اوجت برده است با سر به زمینت بزند...

باور نکن...

حرفهایشان را باور نکن...

این آدمها  فقط و فقط خودشان را می بینند .... کوچک اند، حقیر اند...اشکال هم از خودشان نیست...اشکال از توست که نباید از کوچک انتظار بزرگی داشته باشی...

اعتماد نکن...

اعتماد تنها سرمایه ی شادمانی قلب است ....از سرمایه ات بی دلیل خرج نکن ...خرجش که کردی قلبت آنچنان ورشکسته خواهد شد که هیچگاه دیگر اثری از شادی نمی بیند...

آدمها را باور نکن...آدمها هنوز همان از بهشت رانده شده های نمک خور و نمک دان شکنند...همان هایی که زود تو و محبت هایت را فراموش می کنند....

آدمها هنوز همان مستاجران سرزمین پست تر هستند اینها همان هایند...

باور نکن...هیچ کس را...هیچ کس!

تنها کسی که می بردت بالا تا پیشش بمانی ...خودِ خودِ خودِ خودِ خداست....

...............................................................................................................

 پ.ن: 

نوشته شده در بعد از ظهر یک روز سگی