پریشب حاج آقا تو هیات حرف های قشنگی زدند یکی از اون حرفها فلسفه ی گریه کردن برای آقا امام حسین (ع)بود!

پرسیدند چرا تمامی ائمه بر گریه و عزاداری هر ساله ی ما برای امام حسین (ع) تاکید کردند؟

بعد در ادامه گفتند که تاکید ائمه بر گریه کردن برای امام حسین (ع) یک معنی عمیق دارد و  آن همه گریه کردن به دلیل این است که یک روزی ....یک امامی...در یک جایی... تنها ماند و ما به دلیل تنها ماندن ایشان گریه میکنم، تا یادمان باشد که دیگر فردا روزی ...امامی...در دنیا تنها نماند! که یادمان باشد که امام زمانمان را تنها نگذاریم!

بعد حاج آقا گفتند که از خودمون بپرسیم که این اشک هایی که به مظلومیت و تنهایی امام حسین (ع) ریختیم چقدر این آگاهی را به ما داده که امام زمان(عج) ما چون تنها است، ظهور نکرده و ما هنوز به پیامی که این مجلسهای عزاداری و این اشک ها برای ما دارد بی توجهیم و هنوز بدون بصیرت حسینی، تنها به جراحت های حسین (ع) گریه میکنیم!

یا ابا عبدالله!